niedziela, 31 maja 2015

Główne atrakcje turystyczne

White Tower
Tower of London jest budowlą pełniącą niegdyś funkcje obronne, jak i pałacowe. Jakkolwiek budynek był także więzieniem, miejscem egzekucji, mennicą, arsenałem i skarbcem. Ostatnim władcą Anglii który wykorzystywał ją w celach obronnych był Jakub I (1566-1625). Tower of London założona została przez Wilhelma Zdobywcę w roku 1078 by dziś stać się jednym z popularniejszych fortów świata. Obecnie ulokowane są tu klejnoty koronne o bezcennej wartości. Tower of London znajduje się niedaleko cieszącej się złą sławą Bloody Tower oraz Beauchamp Tower wraz z ponad 90 napisami wyrytymi przez jej więźniów. W Martin Tower znajduje się wystawa „Korony i diamenty”, która poświęcona jest ewolucji królewskich koron w Wielkiej Brytanii i niezwykłej roli, jaką odegrały w niej diamenty.
Big Ben i gmachy Parlamentu
Początkowo nazwa Big Ben odnosiła się do dzwonu z Wieży św. Szczepana (ang. St Stephen Tower), zwanej również Wieżą Zegarową (ang. Clock Tower), należącą do Pałacu Westminsterskiego. Dziś nazwa Big Ben odnosi się często zarówno do dzwonu, jak i zegara i samej Wieży. Budowę tej neogotyckiej wieży podjęto po pożarze Pałacu w 1834 roku. Inauguracja otwarcia odbyła się 31 maja 1859 roku. Dzwon waży 13 ton. Zegar jest największym zegarem w Wielkiej Brytanii. Średnica każdej tarczy wynosi 7,5 m., wskazówki mają długość 4,25 m. Co kwadrans wybijana jest melodia wzorowana na tej z dzwonu St Mary’s Church (University Church) w Cambridge – jest to wariacja na temat kilku taktów z 'Mesjasza' Haendla. O północy 31 grudnia 1923 roku dźwięk zegara można było po raz pierwszy usłyszeć w radio BBC.
Tower Bridge
Katedra Świętego Pawła w Londynie znajduje się w centrum Londynu nazywanym The City. Jej budowa trwała w latach 1675-1710. Katedra charakteryzuje się monumentalną kopułą o średnicy 50 metrów i wadze 700 ton. Wysokość budowli mierzona od posadzki do krzyża znajdującego się na szczycie kopuły wynosi 108 metrów, długość 158 metrów. We wnętrzu katedry znajduje się kilka galerii sztuki.
Most Tower Bridge przecinający Tamizę stał się symbolem Londynu. Środkowa część składa się z dwóch ważących po 1100 ton zwodzonych przęseł mostu podnoszących się w ciągu 90 sekund. Zwieńczone pinaklami wieże oraz pomost kryją mechanizm służący do podnoszenia ruchomych przęseł. Są one unoszone by umożliwić przepłynięcie dużych statków lub z powodu specjalnych okoliczności. W wieżach mostu znajduje się muzeum jego historii, a z górnego pomostu, obecnie otwartego dla turystów roztacza się piękny widok na rzekę Tamizę. Most jest szeroki na 60 metrów, a wysokość przy podniesionych przęsłach – 40 metrów. W swych czasach świetności był otwierany pięć razy dziennie.
Opactwo Westminsterskie jest kompleksem budowli, położonych nad Tamizą. Znajdują się tu m.in. neogotycki Pałac Westminsterski będący siedzibą Parlamentu, wieża ze słynnym zegarem Big Ben, średniowieczny kościół św. Małgorzaty oraz słynne opactwo Westminster Kompleks ten do XVI wieku był rezydencją królewską, wówczas to umiejscowiono w nim Izbę Lordów i Izbę Gmin. Najstarszym budynkiem Parlamentu jest Westminster Hall. Pierwsze posiedzenie angielskiego Parlamentu odbyło się w 1265 r. Opactwo Westminsteru ściśle związane jest historią Anglii: od czasów Wilhelma Zdobywcy (1065) koronuje się tu władców kraju, używając tronu koronacyjnego z 1307 roku. Znajdują się tu groby królewskie oraz groby i tablice pamiątkowe najwybitniejszych angielskich twórców, uczonych i polityków. Łącznie na terenie opactwa spoczywa około 3300 zmarłych.
Pałac Buckingham jest od 1837 roku oficjalną siedzibą monarchów brytyjskich oraz największym na świecie pałacem królewskim wciąż pełniącym swą pierwotną funkcję. Pałac został oddany do użytku w 1703 roku jako rezydencja miejska Księcia Buckingham. W 1762 roku król Anglii Jerzy III wszedł w posiadanie pałacu, który przekształcono w jego prywatną rezydencję. Obecnie Pałac Buckingham jest również miejscem uroczystości państwowych oraz oficjalnych spotkań głów państw. Dla Brytyjczyków pałac stanowi jeden z symboli Wielkiej Brytanii; tutaj Londyńczycy składali kwiaty po śmierci księżnej Walii, Diany. Obecnie pewna część Pałacu udostępniona zwiedzającym. Na placu przed Pałacem stoi pomnik Królowej Victorii.
Hyde Park położony na obszarze 2,5 km² jest jednym z kilku parków królewskich w Londynie. Jezioro Serpentine dzieli park na dwie części. Hyde Park założony został w 1536 roku przez Henryka VIII, który pozyskał tutejsze grunty od mnichów z Opactwa Westminsterskiego. Większa część obiektów architektonicznych w parku zaprojektowana została w latach 20. XIX wieku przez Decimusa Burtona. W Hyde Park znajduje się miejsce w którym każdy może wyrazić swe poglądy, niezależnie od ich znaczenia, przemawiali tam m.in. Karol Marks i Włodzimierz Lenin.
Galeria Tate Modern mieści się w położonym nad Tamizą dawnym budynku elektrowni Bankside i obecnie jest narodowym muzeum sztuki współczesnej w Wielkiej Brytanii. Wystawiane są tam kolekcje sztuki współczesnej i nowoczesnej, m.in. obrazy autorstwa Matisse’a, Picassa i Rothko’ego oraz bardziej współczesne dzieła stworzone przez artystów takich jak Matthew Barney, Chris Ofili i Gerhard Richter.
Muzeum Brytyjskie powołane w roku 1753 na mocy ustawy Parlamentu Brytyjskiego. Początkowo wystawiane były tam kolekcje Sir Hansa Sloana, dziś prezentowane są tam eksponaty z przekroju ludzkiej cywilizacji od czasów prehistorycznych po współczesność. Do najpopularniejszych zaliczany jest kamień z Rosetty, rzeźby z Partenonu, skarb Sutton Hoo, skarb z Mildenhall i waza Portlanda.

Historia Londynu

Londyn w 1300 r.
Pierwszymi śladami działalności osadniczej na terenie Londynu są odkryte pozostałości po rzymskiej osadzie założonej najprawdopodobniej w 43 roku naszej ery, czyli w czasie inwazji wojsk cesarza rzymskiego Klaudiusza na Brytanię[6]. Odnaleziono także pozostałości po obozie warownym datowanym na lata 70-80 n.e. na wzgórzach Cornhill i Ludgate Hill. Rzymianie oznaczyli centrum Londinium kamieniem Londyńskim, który jest do tej pory widoczny na Cannon Street. Niemniej prawdopodobne jest że osady miejscowej ludności istniały tu jeszcze przed przybyciem Rzymian na Wyspy Brytyjskie. Londyn głównie dzięki rozwojowi handlu z krajami kontynentu europejskiego (rzymska nazwa Londinium) stał się jednym z najbogatszych miast Imperium. Za czasów rzymskich miasto liczyło ok. 30 tysięcy mieszkańców.
W roku 313 założono tu biskupstwo, a na początku VII wieku stolicę królestwa Essexu. W XI wieku Londyn zaczął pełnić funkcję faktycznej stolicy kraju.
Trafalgar Square 1890 r.
Przez kilka wieków niewielki, liczący 133 ha, obszar rzymskiego Londinium odpowiadał w zasadzie średniowiecznemu Londynowi. Dopiero w XII wieku rozpoczął się dynamiczny rozwój wykraczający poza mury miejskie, głównie wzdłuż dróg komunikacyjnych w kierunku zachodnim.
30 St Mary Axe
Stolica Anglii została przeniesiona do Londynu z Winchesteru w XII i XIII w. po zbudowaniu Pałacu Westminsterskiego i uczynieniu tegoż pałacu siedzibą Dworu królewskiego, a tym samym polityczną stolicą całego narodu angielskiego.
W roku 1666 wielki pożar strawił większą część miasta. W ciągu kilku dni spłonęło ponad 13 tys. domów i niemal 90 kościołów. Wydarzenie to pogłębiło szkody zapoczątkowane w poprzednim roku przez epidemię dżumy, w wyniku której śmierć poniosło aż 100 tys. mieszkańców.
W okresie odbudowy miasta starano się kontrolować rozwój stolicy, m.in. poprzez wprowadzenie przepisów budowlanych, zaniechanie budowy drewnianej itp. Niektórym pożar przyniósł jednak korzyści, zwłaszcza sir Christopherowi Wrenowi, któremu zlecono zadanie odbudowania spalonej stolicy. Dzięki temu powstały takie arcydzieła, jak Royal Naval Hospital w Greenwich i katedra św. Pawła.
W latach 60. XVIII wieku zburzono średniowieczne mury obronne, co spowodowało rozrost miasta.
Piccadilly Circus 1949 r.
W XVIII wieku Londyn stał się największym miastem Europy, prześcigając dotychczasowego lidera – Paryż. Już około 1700 roku Londyn liczył niemal 700 tys. mieszkańców. W pierwszej dekadzie wieku XIX liczba londyńczyków przekroczyła milion. Wszystkie dane dotyczące liczby londyńczyków w początku XVIII stulecia są jedynie danymi szacunkowymi, gdyż pierwszy spis mieszkańców przeprowadzono dopiero w 1801 roku. Wiadomo jednak, że w 1732 roku Londyn liczył sobie 5099 dużych ulic, uliczek i placów. Wszystkich razem domów było 95.968. XVIII-wieczny Londyn był miastem kontrastów, złożonym właściwie z trzech połączonych miast; Londynu właściwego na północnym wschodzie (wokół kupieckiej dzielnicy City z własnym do dziś istniejącym samorządem), Westminsteru na północnym zachodzie (z siedzibą parlamentu) i położonego na południowym brzegu Tamizy Southwark; nie było więc i nie ma dziś czegoś takiego jak centrum Londynu. W czasach Defoe i Burke’a Londyn, Westminster i Southwark miały własnych, osobnych reprezentantów w parlamencie, lecz nawet razem ich wpływ na postanowienia tego ciała był niewielki; w skali kraju przeważały wiejskie okręgi wyborcze. Londyn czasów oświecenia stanowił miejsce pielgrzymek wszystkich liberałów europejskich.
Dalszemu rozwojowi przestrzennemu miasta towarzyszyła wzrastająca liczba populacji, szczególnie dynamicznie w okresie rewolucji przemysłowej w XIX wieku. W stuleciu tym zanotowano siedmiokrotny wzrost liczby ludności.
W roku 1851 Londyn gościł Wystawę Przemysłu Wszystkich Narodów, będącą de facto protoplastą dzisiejszego Expo. Kilka lat później w mieście nastąpiło otwarcie pierwszej na świecie linii kolei podziemnej, w ceremonii otwarcia uczestniczyła sama królowa Wiktoria.
W roku 1908 w Londynie odbyły się Letnie Igrzyska Olimpijskie, jedne z pierwszych nowożytnych igrzysk na świecie.
W okresie II wojny światowej miasto było bombardowane przez rakiety i samoloty niemieckie, co spowodowało zniszczenie dzielnicy portowej i częściowo City.
Po zakończeniu wojny rozpoczęto realizację planu przestrzennego rozwoju stolicy, obejmującego m.in. wyeliminowanie slumsów (co nie do końca się udało, gdyż różnice między najbogatszymi i najbiedniejszymi mieszkańcami Londynu jedynie się pogłębiły), konsolidację pasa zieleni otaczającego miasto (London’s Green Belt) oraz budowę, w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od jego centrum, kilku miast-ogrodów (w tym Basildon, Harlow, Hemel, Hempstead i Crawley). Podjęto także wysiłki zmierzającego do likwidacji londyńskiego „smogu” (ponoć problem ten istniał już w XIV wieku, zaś kulminację osiągnął w 1952, podczas „wielkiego smogu londyńskiego”) oraz oczyszczenia wód Tamizy.

Londyn



Londyn

  1. Londyn (ang. London) – miasto będące stolicą Wielkiej Brytanii i Anglii położone w jej południowo-wschodniej części.
  2. Położony nad Tamizą, jest największym miastem Europy po Moskwie i Stambule, a większym od Paryża; jest także największym miastem Unii Europejskiej i jednym z większych miast świata zarówno w skali samego miasta, jak i aglomeracji. Liczba mieszkańców Londynu (w granicach tzw. Wielkiego Londynu) wynosi ok. 8,4 mln (2013 r.) na obszarze 1572 km²; cała zaś aglomeracja londyńska, łącznie ze wszystkimi przyległymi miejscowościami liczy ok. 13 mln mieszkańców (obszar tzw. metropolia). Około 20% mieszkańców pochodzi z Azji, Afryki i Karaibów.
  3. Współczesny Londyn jest największym centrum finansowym świata (od 2006 przed Nowym Jorkiem). Tutaj dokonuje się 30% światowego obrotu walutami i 40% światowego obrotu Euroobligacjami. W Londynie usytuowanych jest kilkaset banków, największa giełda w Europie (trzecia na świecie), liczne towarzystwa ubezpieczeniowe i inwestycyjne. Londyn jest także ogromnym ośrodkiem medialnym.
  4. Jest to także jedno z najbardziej zanieczyszczonych miast Unii Europejskiej.
  5. Miasto przyciąga rocznie ok. 30 mln turystów

Religia

  1. Największą grupą religijną według spisu powszechnego z 2011 r. stanowili chrześcijanie – 48,4% mieszkańców Londynu. Kolejnymi religiami pod względem liczby wyznawców były: Islam – 12,4%, Hinduizm – 5,0%, Judaizm – 1,8%, Sikhizm – 1,5%, Buddyzm – 1%. Inne religie wybrało 0,6% respondentów, zaś niewierzących było 20,7%. 8,5% respondentów nie podało swojej religii[14]. Jako ciekawostkę można podać że podczas ogólnokrajowego spisu statystycznego w 2001 roku ponad 1% mieszkańców miasta podało jako religię Jediizm, zjawisko to znane jest jako Fenomen rycerza Jedi.
  2. W Londynie swoją siedzibę w pałacu Lambeth ma arcybiskup Canterbury duchowny zwierzchnik kościoła anglikańskiego, zaś w Domu biskupim w Westminster zwierzchnik kościoła rzymskokatolickiego w Anglii i Walii- arcybiskup Westminsteru. Najbardziej znane kościoły znajdujące się w Londynie to: Katedra św. Pawła w Londynie, Opactwo Westminsterskie i Katedra Westminsterska. Znajduje się tutaj także największy w Europie meczet Baitul Futuh i świątynia sikhijska Gurdwara Sri Guru Singh Sabha, druga co do wielkości świątynia hinduistyczna w Europie – BAPS Shri Swaminarayan Mandir, a także najstarsza w Wielkiej Brytanii synagoga – Bevis Marks Synagogue.
  3. Katedra św. Pawła
  4. Liczba osób udających się do kościoła co niedzielę w Londynie wzrosła w latach 2005-2012 o 16%. W 2012 roku 720 000 osób chodziło do kościoła co niedzielę, prawie 100 tysięcy więcej niż w 2005 roku. Zjawisko to tłumaczy się napływem czarnych imigrantów, głównie należących do kościołów zielonoświątkowych.

sobota, 30 maja 2015

Kuchnia angielska



Kuchnia angielska


  1. Kuchnia angielska – sztuka kulinarna wywodząca się z Anglii, stanowiąca część obszerniejszej kuchni brytyjskiej. Do najbardziej tradycyjnych potraw tej kuchni zalicza się pieczone mięso (szczególnie wołowinę lub jagnięcinę), stanowiące podstawę tzw. Sunday roast, szeroka gama puddingów oraz placków (pies). Innymi charakterystycznymi daniami są ryba z frytkami (fish and chips) oraz śniadanie angielskie (full English breakfast).
  2. Poza granicami Anglii kuchnia angielska często cieszy się reputacją pozbawionej wyrazistego smaku czy kojarzona jest z potrawami słabej jakości, na co istotny wpływ miał okres obu wojen światowych, gdy nastąpiło gwałtowne pogorszenie jakości dostępnych składników oraz racjonowanie żywności. Współcześnie daje się zaobserwować tendencję odwrotną, m.in. za sprawą brytyjskich restauracji, cieszących się uznaniem wielu smakoszy




Potrawy

  • Apple pie – zapiekany placek jabłkowy
  • Bangers and mash – pieczone kiełbaski z porcją tłuczonych ziemniaków
  • Beef Wellington – polędwica wołowa z dodatkiem grzybów i pasztetu zapiekana w cieście francuskim
  • Black pudding – kiszka z krwią i podrobami wieprzowymi
  • Bread and butter pudding – deser z zapiekanego chleba z masłem z dodatkiem rodzynek i przypraw (głównie gałki muszkatałowej)
  • Bubble and squeak – podsmażona mieszanka krojonych warzyw i tłuczonych ziemniaków, często resztek z potrawy Sunday roast
  • Cauliflower cheese – kawałki gotowanego kalafiora w sosie serowym
  • Christmas pudding – tradycyjne ciasto bożonarodzeniowe z dodatkiem owoców, bakalii i przypraw korzennych
  • Cornish pasty – zapiekany pieróg nadziewany wołowiną, ziemniakami, cebulą i brukwią
  • Cottage pie – placek składający się z wołowiny z dodatkami zapiekanej pod warstwą tłuczonych ziemniaków
Full English breakfast
  • Crumble – zapiekany placek z owocami (np. jabłkami lub rabarbarem) pod kruchą warstwą ciasta
  • Cumberland sausage – kiełbasa z mięsa wieprzowego
  • Faggot – potrawa z pieczonych podrobów wieprzowych, podawana z dodatkiem tłuczonych ziemniaków i groszku
  • Fish and chips – smażona ryba (zwykle dorsz lub łupacz) z porcją frytek, często podawane na wynos
  • Full English breakfast – tradycyjne śniadanie angielskie, w którego skład najczęściej wchodzą smażony bekon, jajko sadzone lub jajecznica, kiełbaski, fasolka oraz tosty
  • Game pie – zapiekany placek z dziczyzny
  • Lancashire hotpot – potrawka z jagnięciny, cebuli i krojonych ziemniaków
Cornish pasty
  • Lincolnshire sausage – kiełbasa z mięsa wieprzowego
  • Pie and mash – zapiekany placek nadziewany mięsem wołowym z dodatkiem tłuczonych ziemniaków
  • Pork pie – mięso wieprzowe zapiekane w cieście
  • Shepherd's pie – placek składający się z jagnięciny z dodatkami zapiekanej pod warstwą tłuczonych ziemniaków
  • Sponge cake – ciasto biszkoptowe
  • Spotted dick – deser z gotowanego na parze ciasta z mąki i łoju z dodatkiem suszonych owoców
  • Steak and kidney pie – zapiekany placek nadziewany wołowiną i nerkami
Fish and chips
  • Sunday roast – tradycyjne danie obiadowe, składajace się z porcji pieczonego mięsa (najczęściej wołowiny, baraniny, jagnięciny, wieprzowiny lub kurczaka) podanej z sosem pieczeniowym, pieczonymi ziemniakami, zestawem gotowanych warzyw, często z dodatkiem Yorkshire pudding oraz sosu (np. miętowego lub jabłkowego)
  • Toad in the hole – kiełbaski zapiekane w cieście
  • Trifle – deser w postaci przełożonych warstwami ciasta biszkoptowego, galaretki, sosu custard i owoców
  • Sunday roast – tradycyjna pieczeń, jedno z podstawowych dań kuchni angielskiej
  • Yorkshire pudding – pieczona potrawa z ciasta z mleka, mąki i jajek, często podawana jako dodatek do Sunday roast




piątek, 29 maja 2015

Zabytki Wielkiej Brytanii

Zabytki Wielkiej Brytanii
Zabytki Wielkiej Brytanii (ang. Listed building) to budynki, które zostały umieszczone na ustawowej liście budynków o szczególnym znaczeniu architektonicznym lub historycznym. Jest to powszechnie stosowany status, dotyczący około pół miliona budynków.
Zabytkowy obiekt nie może zostać zburzony ani rozbudowany, bez specjalnego zezwolenia władz lokalnych (które zazwyczaj konsultują zmiany z odpowiednią, centralną agencją rządową). Właściciele zabytkowych budynków zobowiązaniu są przepisami prawa do napraw, renowacji i utrzymania obiektów, a niedotrzymanie zobowiązań grozi karą. Procedura uznawania obiektów za zabytkowe dopuszcza również usuwanie budynków z listy, jeśli wpis zostanie uznany za błędny.
Chociaż większość struktur znajdujących się w wykazach stanowią budynki, na liście znajdują się również mosty, pomniki, rzeźby, pomniki wojenne, a nawet kamienie milowe oraz przejście dla pieszych Abbey Road, kojarzone z zespołem The Beatles. Nieco odmienne systemy funkcjonują w każdym obszarze Zjednoczonego Królestwa, choć podstawowe zasady wpisywania na listę są takie same.

Anglia i Walia

Obecnie w Anglii znajduje się 397 164 obiektów zabytkowych, z czego 2,5% stanowią zabytki klasy I. W Walii znajduje się 30 000 budynków zabytkowych. Agendą rządu brytyjskiego, opiekującą się zabytkami Anglii jest English Heritage.
Wszystkie budynki w Anglii zbudowane przed 1700 rokiem są zabytkami, a także większość tych z lat 1700-1840. Spośród struktur powstałych po drugiej wojnie światowej, tylko te o wyjątkowym znaczeniu zostały wpisane na listę zabytków.

Kategorie obiektów zabytkowych

Istnieją trzy rodzaje statusów budynków zabytkowych na terenie Anglii i Walii:

Klasa I

Klasa II*

Klasa II

W przeszłości istniała również nieustawowa klasa III, która została zniesiona w 1970 roku


Kryteria obiektów zabytkowych
Każda konstrukcja, znajdująca się na liście zabytków, musi spełniać określone kryteria. Kryteria obejmują znaczenie architektoniczne, historyczne lub muszą być blisko związane ze znaczącymi postaciami bądź wydarzeniami historycznymi. Kryteria obejmują:
wiek i rzadkość - budynki zbudowane przed 1700 rokiem, które zachowały się w oryginalnym stanie, a także większość tych, zbudowanych w latach 1700-1840;
zalety estetyczne - wyjątkowy wygląd budynku, w przypadku braku wyróżniających się aspektów wizualnych, wpisane mogą zostać te, które reprezentują szczególny aspekt historii społecznej lub ekonomicznej;
selektywność - spośród grupy struktur o podobnych walorach, zabytkowe są najbardziej znaczące lub reprezentatywne;
interes narodowy - bliski związek z osobami i wydarzeniami ważnymi historycznie;
stan techniczny


Przykłady zabytków klasy I
Clifton Suspension Bridge, Bristol
Pałac Westminsterski, Londyn
Royal Albert Hall, Londyn
York Minster, York
British Museum, Londyn
Katedra w Truro, Truro
Zamek Windsor, Windsor
Opactwo w Whitby, Whitby
Zamek w Warwick, Warwick
Bristol Temple Meads, Bristol
Dworzec kolejowy w Huddersfield, Huddersfield
Royal Festival Hall, Londyn
Birmingham Town Hall, Birmingham
Pałac Westminsterski, zabytek klasy I


 Przykłady zabytków klasy II*
Elektrownia Battersea, Londyn
Coliseum Theatre, Londyn
Shibden Hall, Shibden
Broadcasting House, Londyn
Birmingham Council House, Birmingham



Przykłady zabytków klasy II
Arsenal Stadium, Londyn
Birmingham Back to Backs, Birmingham
Abbey Road, Londyn
Broomhill Pool, Ipswich
Duke of York's Theatre, Londyn


Irlandia Północna

W Irlandii Północnej znajduje się około 8500 budynków zabytkowych, co stanowi 2% ogólnej liczby budynków[6]. Około 200 budynków stanowi klasę A, około 400 klasę B+, a reszta B1 i B2. Instytucją odpowiedzianą za klasyfikację i opiekę nad obiektami zabytkowymi jest Northern Ireland Environment Agency.
Istnieją cztery rodzaje statusów budynków zabytkowych na terenie Irlandii Północnej:

Klasa A
Świątynia Mussenden, Castlerock
Katedra św. Piotra, Belfast
Titanic Memorial, Belfast
Ulster Museum, Belfast
Zamek w Belfaście, zabytek klasy B+
Armagh Observatory, Armagh

Klasa B+
Albert Memorial Clock, Belfast
Scrabo Tower, Newtownards
Zamek w Belfaście, Belfast

Klasa B1
stacja kolejowa Carrickfergus, Carrickfergus
Austins of Derry, Londonderry
stacja kolejowa Lisburn, Lisburn

Klasa B2
Broadcasting House, Belfast
Grace Neill's, Donaghadee
Knockagh Monument, Greenisland

Szkocja

W Szkocji znajduje się około 47 400 budynków zabytkowych, z czego 8% (około 3800) sklasyfikowano jako zabytki kategorii A, 51% (około 24 000) stanowi kategorię B, a reszta kategorię C(s).
Istnieją trzy rodzaje statusów budynków zabytkowych na terenie Szkocji:

Kategoria A
Craigellachie Bridge, Moray
Glasgow City Chambers, Glasgow
Pałac Holyrood, Edynburg
Ravelston Garden, Edynburg

Kategoria B
Harbourmaster's House, Dysart, Fife
National War Museum of Scotland, Edynburg
Sabhal Mòr Ostaig, Isle of Skye
Ibrox Park, Glasgow

Kategoria C(s)
St John's Cathedral, Oban, Argyll
Belmont Picturehouse, Aberdeen
Craigend Castle, East Dunbartonshire

wtorek, 26 maja 2015

Historia i geografia Wielkiej Brytanii

Historia

Starożytność

W starożytności obszar dzisiejszej Wielkiej Brytanii był zasiedlany przez plemiona celtyckie. Prawdopodobnie przybyli oni z centralnej lub wschodniej Europy. Celtowie znali metody obróbki żelaza, dzięki czemu posiadali lepszą broń niż dotychczasowi mieszkańcy wyspy (którzy dalej stosowali brąz). Przypuszcza się, że napór Celtów spowodował ich migracje na tereny stanowiące dzisiaj Walię, Szkocję i Irlandię. Celtowie ciągle napływali do Brytanii przez kolejne 700 lat. Zajmują oni szczególne miejsce w historii Brytanii, gdyż to od nich właśnie wywodzi się duża liczba mieszkańców obecnej Szkocji, Kornwalii, Walii i Irlandii. Ich kultura oraz język zostały przyjęte przez ówczesnych mieszkańców wyspy.
W 55 roku p.n.e. inwazji na Brytanię dokonał Juliusz Cezar. Swoje wrażenia opisał w dziele O wojnie galijskiej.
Przyczyną inwazji Rzymian na Brytanię była pomoc, której mieszkający tam Celtowie udzielali Celtom z Galii. Dostarczali im żywność i udzielali schronienia na wyspie. Rzymianie chcieli powstrzymać te praktyki oraz przejąć kontrolę nad tamtejszą produkcją żywności.
W trakcie dwóch pierwszych prób inwazji na Brytanię, dokonanych przez Cezara w 55 i 54 roku p.n.e., nie zdobyto żadnych terytoriów. Właściwy podbój Brytanii przez Rzymian rozpoczął się w roku 43 n.e. Dzięki przewadze wojskowej oraz walkom jakie toczyli między sobą Celtowie, nie był on trudny. Największym aktem oporu było powstanie Celtów pod przywództwem Boudiki około roku 60, lecz i to zostało stłumione. Rzymianie nie zdołali podbić jedynie Kaledonii, czyli dzisiejszej Szkocji, mimo całego wieku starań. Ostatecznie na granicy pomiędzy Kaledonią a terenami przez nich zajętymi zbudowano fortyfikacje. W latach 121-129 powstał Mur Hadriana, a w roku 142 Mur Antoninusa.
Od około 367 r. wzmogły się ataki Celtów z Kaledonii. Wojsko rzymskie miało coraz większe kłopoty z ich odpieraniem. Było to odbiciem sytuacji na kontynencie, która wieszczyła początek końca panowania Rzymian w Brytanii. W 409 r. wycofano ostatnich żołnierzy rzymskich z Brytanii, a zromanizowanych Celtów pozostawiono samym sobie w obliczu najazdów.
Widocznymi śladami pobytu Rzymian w Brytanii są zbudowane przez nich drogi. Używano ich jeszcze długo po odejściu Rzymian. W tym okresie powstało także wiele miast. Niektóre z nich były początkowo obozami wojskowymi (po łacinie castra). Pochodne tego wyrazu można odnaleźć w nazwach miast takich jak Lancaster, Winchester, Leicester, Gloucester.

Średniowiecze do XI w.
W VI w. Anglia została podbita przez plemiona anglosaskie, które z czasem stworzyły system państw, zwany heptarchią, na który składało się 7 głównych królestw walczących o hegemonię. Pod koniec tego samego wieku rozpoczęła się chrystianizacja tych ziem. W IX w. największe znaczenie uzyskał Wessex. W tych czasach rozpoczęły się najazdy Normanów na Wyspy Brytyjskie, którzy początkowo jedynie pustoszyli południowe wybrzeża wyspy. Równocześnie od zachodu i północy atakowali wikingowie, którym udało się podbić znaczną część kraju (dzisiejsza północna Anglia), tworząc na tych obszarach tzw. Danelaw.

Średniowiecze od XI w.
W XI w. Normanowie z francuskiej Normandii podjęli udaną inwazję na Anglię, a jej królem został w 1066 ich dowódca Wilhelm I Zdobywca. Po wygaśnięciu dynastii normandzkiej (1135) na tronie Anglii zasiedli w 1154 Plantageneci. W XI-XIII w. dokonał się podbój Walii, a rozpoczął Irlandii i Szkocji. W 1337 Edward III wysunął roszczenia do dziedzictwa tronu francuskiego po Kapetyngach, co doprowadziło do wybuchu wojny stuletniej w latach 1337-1453. W 1399 na tronie Anglii zasiedli Lancasterowie. W 1455 wybuchły walki o tron między Lancasterami a Yorkami (tzw. wojna Dwóch Róż), które zakończyły się w 1485 objęciem tronu przez Henryka VII z dynastii Tudorów.

XVI–XVII wiek
W 1534 Henryk VIII uniezależnił Kościół Angielski od Stolicy Apostolskiej, ogłaszając się jego głową, a przez to tworząc nowe wyznanie religii chrześcijańskiej – anglikanizm. Pokonanie w 1588 hiszpańskiej Wielkiej Armady wzmocniło pozycję polityczną Anglii i stworzyło podstawy jej morskiej potęgi. Po wygaśnięciu Tudorów w 1603 władze przejęli szkoccy Stuartowie, łącząc oba państwa unią personalną.

XVIII wiek
W 1707 dotychczasowa unia personalna łącząca Anglię ze Szkocją została przekształcona w unię realną. Powstało wówczas Królestwo Wielkiej Brytanii. W 1714 na jego tronie zasiedli władcy z dynastii hanowerskiej. Wielka Brytania podejmowała walkę z Francją o dominację morską i kolonialną zdobywając w 1713 Gibraltar, Akadię i Nową Fundlandię, a w 1763 Kanadę, Luizjanę i Florydę. W wyniku amerykańskiej walki o niepodległość 1775–1783 Wielka Brytania musiała uznać niepodległość swoich 13 kolonii. W 1793 Wielka Brytania przystąpiła do wojny przeciwko rewolucyjnej i napoleońskiej Francji.

XIX wiek
Do 1815 Wielka Brytania zainicjowała 6 koalicji antynapoleońskich. W 1801 utworzono Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii. W 1837 tron objęła królowa Wiktoria, panująca do 1901, pod rządami której Wielka Brytania stała się największym imperium światowym (zob. Epoka wiktoriańska). Do 1849 zwierzchnictwem brytyjskim objęte zostały Indie, w 1875 dokonali zakupu akcji Kanału Sueskiego, a także m.in.: w 1878 zajęli Cypr, w 1882 Egipt, w 1886 objęli zwierzchnictwo nad Birmą, do 1898 podbili Sudan.

Lata 1901–1945
W 1901 na tronie zasiedli władcy z dynastii sasko-kobursko-gotajskiej (od 1917 zwanej windsorską), panującej w Wielkiej Brytanii do dziś.
W 1902 w celu powstrzymania ekspansji rosyjskiej na Dalekim Wschodzie Wielka Brytania zawarła sojusz z Japonią.

Geografia

Góry i wzgórza generalnie są w zachodniej części wyspy i opadają łagodnie na wschód, przy czym wysokość wzniesień na ogół rośnie w kierunku północnym.
U wybrzeży Wielkiej Brytanii występują pływy morskie, do 15 m w estuarium Severn, co jest drugą najwyższą wielkością w świecie po zatoce Fundy. Istnienie pływów powoduje, że rzeki uchodzą estuariami.
W Anglii najdłuższe i największe rzeki to Severn (354 km), Tamiza (346 km) i Trent (298 km). Największymi miastami są Londyn (7,56 mln osób), Birmingham (1,02 mln), Manchester, Sheffield, Liverpool, Leeds, Bristol oraz Newcastle upon Tyne. Podmorski tunel (Eurotunel) niedaleko Dover łączy Wielką Brytanię z Francją.
Walia jest krajem górzystym, a jej najwyższy szczyt to Snowdon (1085 m n.p.m.). Na północ od głównego lądu leży wyspa Anglesey. Największym miastem i stolicą jest Cardiff, znajdujące się w południowej Walii.
Szkocja pod względem geograficznym jest krajem bardzo zróżnicowanym, z wyżynami na południu, wąskim pasem nizin między Edynburgiem a Glasgow oraz górami na północy i zachodzie, gdzie znajduje się najwyższy szczyt Wielkiej Brytanii – Ben Nevis (1343 m n.p.m.). Płynie tu Tay – największa rzeka Wielkiej Brytanii, biorąc pod uwagę przepływ przy ujściu. W Szkocji można spotkać wiele zatok, fiordów i jezior. U jej północnych wybrzeży rozsianych jest wiele wysp: Hebrydy, Orkady czy Szetlandy. Główne miasta to Edynburg, Glasgow i Aberdeen.
Irlandia Północna, obejmująca północno-wschodnią część wyspy Irlandia, jest krajem pagórkowatym. Główne miasta to Belfast i Derry.


poniedziałek, 25 maja 2015

Info o Wielkiej brytanii

Wielka Brytania
Stolica: Londyn
Numer kierunkowy: +44
Waluta: Funt szterling
Premier: David Cameron
Liczba ludności: 64,1 miliona (2013) Bank Światowy
Płaca minimalna: 1 378,87 EUR na miesiąc (01.2015)

Info

 W skład Wielkiej Brytanii wchodzą: Anglia, Walia i Szkocja położone na wyspie Wielka Brytania oraz Irlandia Północna leżąca w północnej części wyspy Irlandia. Na wyspie tej znajduje się jedyna granica lądowa Zjednoczonego Królestwa z innym państwem – Irlandią. Poza nią, Wielka Brytania otoczona jest przez Ocean Atlantycki na zachodzie i północy, Morze Północne na wschodzie, kanał La Manche na południu i Morze Irlandzkie na zachodzie.


Wielka Brytania posiada kilkanaście terytoriów zależnych, niewchodzących w skład Zjednoczonego Królestwa. Należą do nich dependencje Korony brytyjskiej (Guernsey, Jersey i Wyspa Man) oraz brytyjskie terytoria zamorskie: Akrotiri, Anguilla, Bermudy, Brytyjskie Terytorium Antarktyczne, Brytyjskie Terytorium Oceanu Indyjskiego, Brytyjskie Wyspy Dziewicze, Dhekelia, Kajmany, Falklandy, Georgia Południowa i Sandwich Południowy, Gibraltar, Montserrat, Pitcairn, Turks i Caicos oraz Wyspa Świętej Heleny, Wyspa Wniebowstąpienia i Tristan da Cunha.

Religia

Według spisu powszechnego z 2001 r., 71,6% mieszkańców Wielkiej Brytanii określiło swą przynależność religijną do chrześcijaństwa, przy czym w Anglii i Walii nie uwzględniono rozróżnienia na odłamy i Kościoły. 5,2% utożsamiało się z inną niż chrześcijaństwo religią: 2,7% z islamem, 1,0% z hinduizmem, 0,6% z sikhizmem, 0,5% z judaizmem, 0,3% z buddyzmem i 0,3% z pozostałymi religiami, sektami i denominacjami. 23,2% osób określiło się jako ateiści, agnostycy lub bezwyznaniowcy, bądź nie chciało lub nie potrafiło podać swej przynależności religijnej (spis przeprowadzony w Irlandii Północnej nie rozdzielał tych dwóch kategorii)

Wiarę w Boga osobowego, według różnych badań na przestrzeni 2003 – 2008 r., deklarowało od 35 do 60% dorosłych Brytyjczyków. Wśród nastolatków wiara w Boga była najniższa i w niektórych regionach (np. w Kornwalii) spadła do 22%. Według sondażu społecznego Eurobarometr na zlecenie Komisji Europejskiej, jedynie 38% Brytyjczyków potwierdziło wiarę w Boga osobowego, dalsze 40% przyznało, że dopuszcza możliwość istnienia nieokreślonej siły wyższej, a 20% zdeklarowało ateizm lub brak wiary. Pozostałe 2% nie chciało lub nie potrafiło się określić.

W badaniu British Social Attitudes Survey przeprowadzonym w 2011 roku respondenci określili swoją przynależność do grup wyznaniowych w sposób następujący:

chrześcijaństwo – 45,91%, w tym:
anglikanizm (Kościół Anglii) – 21,08%
katolicyzm – 8,67%
prezbiterianizm (Kościół Szkocji) – 2,27%
metodyzm – 1,33%
baptyzm – 0,60%
inna denominacja – 1,81%
brak denominacji – 10,15%
islam – 3,38%
hinduizm – 2,23%
judaizm – 0,76%
sikhizm – 0,42%
inne wyznanie – 0,57%
brak religii – 45,73%
brak lub odmowa odpowie

Język

Głównym językiem jest angielski, choć w użyciu są także walijski, irlandzki i języki szkockie. Imigranci posługują się także swoimi językami, np. pendżabskim, bengalskim, czy urdu.

Nazwa państwa w językach używanych w Wielkiej Brytanii:

angielski: United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland
walijski: Teyrnas Unedig Prydain Fawr a Gogledd Iwerddon
gaelic: An Rìoghachd Aonaichte na Breatainn Mhòr agus Eirinn mu Thuath
irlandzki: Riocht Aontaithe na Breataine Móire agus Thuaisceart Éireann
scots: Unitit Kinrick o Great Breetain an Northren Ireland
kornijski: An Rywvaneth Unys a Vreten Veur hag Iwerdhon Glédh.

sobota, 23 maja 2015

Hejka

Będę pisać bloga o Wielkiej Brytanii po pseudonimem Łucja.Chodzę do 3 gimnazjum w Poznaniu.Mam 15 lat.Moje hobby to słuchanie muzyki,czytanie i jazda na rowerze.Również lubię malować i grać w koszykówkę.Mój ulubione przedmioty w szkole to Informatyka i Biologia.Jestem fanką One Direction i Room 94.Chciałabym kiedyś pojechać do Hiszpanii i Włoch.