niedziela, 6 września 2015

Las Sherwood

Sherwood – las otaczający wioskę Edwinstowe w hrabstwie Nottinghamshire w Anglii. Ten, znany na całym świecie teren rekreacyjny o powierzchni 423 ha, jest pozostałością dawnej, znacznie większej puszczy, związanej z legendą Robin Hooda. Według legendy, Robin Hood podróżował po tym obszarze w latach 1191-1234. Były to wówczas królewskie lasy, obejmujące kilka sąsiednich hrabstw, w których urządzano polowania. Jako teren rekreacyjny, las został udostępniony publicznie w 1969 roku przez Radę Hrabstwa Nottinghamshire a od 2002 roku jest rezerwatem przyrody. W 2007 roku do utworzonego wcześniej rezerwatu włączono obszar Budby South Forest, największego w hrabstwie wrzosowiska.

Sherwood jako popularna atrakcja turystyczna przyciąga rocznie ponad 0,5 mln turystów z całego świata. Liczba odwiedzających znacznie wzrosła, gdy w październiku 2006 telewizja BBC rozpoczęła emisję nowego serialu o przygodach Robin Hooda.

Co roku, w lecie, przez tydzień odbywa się tutaj festiwal Robin Hooda, na którym przywoływane są różne średniowieczne zabawy i obyczaje.

Major Oak

Najbardziej znanym miejscem w Sherwood jest legendarny dąb szypułkowy zwany Major Oak, będący według lokalnych przekazów główną kwaterą Robin Hooda. Ma on około 800 lat a od XIX wieku jego masywne gałęzie są podtrzymywane przez system wsporników.

Major Oak

sobota, 27 czerwca 2015

Historia i Budowa Stonehenge

Historia

Położenie na mapie Wiltshire
W rozwoju budowli wyróżnia się następujące okresy chronologiczne:
Stonehenge 1: około 2950–2900 p.n.e. (kultura pucharów dzwonowatych)
Stonehenge 2: około 2900–2400 p.n.e.
Stonehenge 3a: od około 2600 p.n.e.
Stonehenge 3b: 2440–2100 p.n.e.
Stonehenge 3c:
Stonehenge 3d: 2270–1930 p.n.e. (kultura Wessex)
Stonehenge 3e:
Stonehenge 3f: do około 1600 p.n.e.
Miejsce, w którym powstała budowla Stonehenge, zyskało znaczenie kulturowe przed rokiem 2950 p.n.e. Świadczą o tym znajdujące się na zewnątrz megalitu groby datowane nawet na ok. 3100 rok p.n.e. oraz usypany z ziemi pierścień datowany również na ten okres.
W okolicach Stonehenge istniało bogate osadnictwo mezolityczne między IX a V tysiącleciem p.n.e. Jedna z hipotez tłumaczących wybór tego miejsca jest związana ze zjawiskiem zabarwiania krzemienia przez występującą w rzece Avon hildenbrandię rzeczną, które mogło być uznawane za dobry omen.

Budowa

Stonehenge składa się z kolejnych elementów, ustawianych w dużych odstępach czasowych (sanktuarium powstawało stopniowo, przez ponad tysiąc lat). Aleja wiodąca do Stonehenge ciągnie się na długości około 3 km i jest szeroka na 11 m. Pierwotnie jej krawędzie ograniczał wał ziemny. Podobna konstrukcja okala całe stanowisko. Pierwszym elementem na drodze z alei do wnętrza kręgów jest Heel Stone, ustawiony około 2600 roku p.n.e. Mniej więcej w tym samym czasie, wewnątrz kredowych wałów pojawiają się również 4 Station Stones. Zewnętrznym, pierwszym kamiennym kręgiem, jest pierścień 30 kamieni (zwanych Sarsenami) o średnicy 40 m, datowany na ok. 2450 rok p.n.e. Wewnątrz niego znajduje się pierścień egzotycznie wyglądających, błękitnych kamieni (Bluestones). Do samego wnętrza Stonehenge prowadzi jeszcze monumentalna podkowa złożona z pięciu trylitów (o wysokości około 9 m), oraz mała podkowa złożona z 30 Bluestones. Obydwie podkowy otwarte są w kierunku alei. W samym centrum Stonehenge znajduje się tzw. Altar Stone – dziś przewrócony.
Ponadto, wewnątrz kredowych wałów, archeologiczne badania wykazały istnienie tzw. Aubrey Holes, czyli 56 jam o średnicy 2 m i głębokości około metra. Gerald Hawkins, w swoim artykule "A Neolithic Computer" (dla Nature, 27 stycznia 1964), postawił tezę mówiącą, jakoby Aubrey Holes były używane jako specyficzny komputer do przewidywania zaćmień Słońca i Księżyca, lecz teoria ta w krótkim czasie została obalona. Jamy prawdopodobnie są śladem po dodatkowej, drewnianej konstrukcji otaczającej kamienne kręgi.
Na obszarze stanowiska – na zewnątrz pierścienia Sarsenów – znaleziono również dwa pierścienie mniejszych jam, nazwanych kolejno X i Y, w liczbie 30 i 29. Zwraca uwagę to, że liczba otworów odpowiada średniej ilości dni w miesiącu synodycznym.
Oś podkowy wyznacza kierunek, z którego wschodzi Słońce w najdłuższym dniu w roku, podczas letniego przesilenia. Sanktuarium wzniesione jest z dwóch rodzajów kamienia. Największe, granitowe bloki pochodzą z okolic Marlborough Downs (około 30 km na północ od Stonehenge), natomiast mniejsze, błękitne skały – z Pembrokeshire w Walii, położonego około 250 km od budowli.

Stonehenge



Stonehenge

Stonehenge
Stonehenge – jedna z najsłynniejszych europejskich budowli megalitycznych, pochodząca z epoki neolitu albo brązu. Kromlech ten położony jest w odległości 13 km od miasta Salisbury w hrabstwie Wiltshire w południowej Anglii. Najprawdopodobniej związany był z kultem Księżyca i Słońca. Księżyc mógł symbolizować tutaj kobietę (biorąc pod uwagę jej comiesięczną menstruację), Słońce – mężczyznę. Składa się z wałów ziemnych otaczających duży zespół stojących kamieni. Obiekt od 1986 roku jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO wraz z Avebury oraz innymi okolicznymi stanowiskami neolitycznymi. Obiekt znajduje się pod nadzorem angielskiego Scheduled Ancient Monument. Obiektem zarządza organizacja English Heritage.
Obecny wygląd zabytku jest wynikiem prac renowacyjnych i rekonstrukcyjnych wykonanych w XX wieku.

Etymologia

Nazwa pochodzi z języka staroangielskiego, od słów stān – kamień (ang. stone) i hencg – otaczać (ang. hinge) lub hen(c)en (szubienica). Ze słowa henge powstało słowo henges – kręgi – którym teraz są nazywane tego typu obiekty.

Archeoastronomia

Stonehenge jest ukierunkowane północnowschodnio–południowozachodnio (NE–SW). Wielka debata na temat znaczenia Stonehenge wytworzyła się po publikacji w 1963 roku Stonehenge Decoded przez angielskiego astronoma Geralda Hawkinsa, który twierdził, że odnalazł wiele powiązań między ustawieniem głazów a pozycją obiektów niebieskich i Słońca. Uważał, iż Stonehenge mogło być używane do przewidywania zaćmień. Jego badania zostały szeroko uznane w środowisku naukowym, jako że do ich przeprowadzania używał obliczeń komputerowych (wtedy należących do rzadkości). Następcami w badaniach byli C. A. Newham wraz z Sir Fredem Hoyle'em oraz inżynier Alexander Thom, który poświęcił na badania nad Stonehenge 20 lat. Ich teorie były ostro krytykowane przez Richarda Atkinsona i innych.

czwartek, 4 czerwca 2015

W skrócie o Wielkiej Brytanii i państwa w skład Wielkiej Brytanii.Flagi



Wielka Brytania

Stolica: Londyn
Numer kierunkowy: +44
Liczba ludności: 64,1 miliona (2013) Bank Światowy
Waluta: Funt szterling
Premier: David Cameron
Płaca minimalna: 1 378,87 EUR na miesiąc (01.2015)
Głowa państwa
królowa Elżbieta II
Następca tronu
książę Karol
Szef rządu
premier David Cameron
Powierzchnia
78. na świecie
 • całkowita
244 820 km²
 • wody śródlądowe
1,3%
Liczba ludności (2011)
22. na świecie
 • całkowita
63 182 000
 • gęstość zaludnienia
258 osób/km²
Flaga Wielkiej Brytanii

Szkocja

Stolica: Edynburg
Numer kierunkowy: +44
Waluta: Funt szterling
Zwierzę narodowe: Jednorożec
Język urzędowy: Język angielski
Język urzędowy
szkocki gaelicki, angielski, scots
Ustrój polityczny
demokratyczny,autonomiczny
Typ państwa
monarchia konstytucyjna (część Wielkiej Brytanii z lokalnym parlamentem)
Głowa państwa
królowa Elżbieta II
Szef rządu
pierwszy minister Nicola Sturgeon
Powierzchnia
 • całkowita
78 782 km²
 • wody śródlądowe
1,9%
Liczba ludności (2011)
 • całkowita
5 295 000
 • gęstość zaludnienia
67 osób/km²
 • narody i grupy etniczne
Szkoci, Anglicy, inni
flaga Szkocji

Walia

Stolica: Cardiff
Powierzchnia: 20 761 km²
Waluta: Funt szterling
Uczelnie i uniwersytety: Cardiff University
Ustrój polityczny: Dewolucja, Monarchia konstytucyjna, System parlamentarny
Język urzędowy
walijski, angielski
Ustrój polityczny
monarchia konstytucyjna
Typ państwa
autonomiczna część Wielkiej Brytanii
Głowa państwa
królowa Elżbieta II
Szef rządu
pierwszy minister Carwyn Jones
Powierzchnia
 • całkowita
20 779 km²
Liczba ludności (2011)
 • całkowita
3 064 000
 • gęstość zaludnienia
147 osób/km²
 • narody i grupy etniczne
Walijczycy, Anglicy, inni
flaga Walii

Irlandia Północna

Język urzędowy:
angielski, irlandzki, scots
Stolica:
Belfast
Numer kierunkowy:
+44
Powierzchnia:
13 843 km²
Waluta:
Funt szterling
Ustrój polityczny:
Konsocjonalizm, Monarchia konstytucyjna
Typ państwa:
autonomiczna część Wielkiej Brytanii
Głowa państwa:
królowa Elżbieta II
Głowa terytorium:
Premier Wielkiej Brytanii David Cameron
Szef rządu:
premier Peter Robinson
Powierzchnia:
 • całkowita:
13 843 km²
Liczba ludności (2011)
 • całkowita:
1 810 863
 • gęstość zaludnienia:
131 osób/km²

Flaga Irlandii Północnej 1953-1972, obecnie nieoficjalna

Irlandia północna historia

Historia

Irlandia Północna powstała w 1921 roku, gdy po utworzeniu Wolnego Państwa Irlandzkiego, sześć z dziewięciu hrabstw północno-wschodniej prowincji Ulster (irl. Ulaidh) pozostało przy Zjednoczonym Królestwie. W hrabstwach tych dominowali protestanci, w większości potomkowie szkockich i angielskich osadników, którzy nie chcieli mieszkać w katolickiej Irlandii.
Konflikty w Irlandii Północnej trwają od średniowiecza, kiedy cała Irlandia znalazła się pod panowaniem Anglii. W XVII wieku rozpoczęto zasiedlanie Irlandii przez ludność angielską i szkocką, a ziemie dla osadników zdobywano, usuwając z nich właścicieli irlandzkich. Zapoczątkowało to wrogość między Anglikami a Irlandczykami, spotęgowaną różnicami religijnymi: Irlandczycy to katolicy, przybysze zaś to głównie protestanci. Liczne bunty i powstania doprowadziły w 1921 roku do utworzenia niepodległej Irlandii. Jednak w granicach Wielkiej Brytanii pozostała Irlandia Północna, którą w większości zamieszkują protestanci pochodzenia angielskiego. Walkę o połączenie z Irlandią prowadziła Irlandzka Armia Republikańska (IRA). Pod koniec lat 60. XX wieku wybuchł krwawy konflikt w Irlandii Północnej pomiędzy republikanami dążącymi do zjednoczenia wyspy a unionistami. Dopiero w 1998 roku zawarto porozumienie pokojowe, za które dwaj jego współtwórcy – John Hume i David Trimble – otrzymali pokojową nagrodę Nobla. W 2005 roku Irlandzka Armia Republikańska ogłosiła całkowite rozbrojenie.
Na sytuację w Irlandii Północnej na początku XXI wieku wpływ miały stosunki demograficzne. Dwie najsilniejsze grupy etniczne – Irlandczycy i Brytyjczycy mieli własne wizje przyszłych losów prowincji i najczęściej to narodowość determinowała opcje polityczne.
Według danych brytyjskich w 2001 w Irlandii Północnej mieszkało 1 685 267 osób. W połowie 2008 ich liczba wzrosła do 1 775 000.

Irlandia Północna



Irlandia Północna

  • Irlandia Północna – prowincja, jedna z części składowych Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Jej stolicą jest Belfast.

Miasta w Irlandii Północnej

  • Antrim, Armagh
  • Ballycastle, Ballyclare, Ballymena, Ballymoney, Ballynahinch, Banbridge, Bangor, Belfast
  • Carrickfergus, Carryduff, Coalisland, Coleraine, Comber, Cookstown, Craigavon
  • Derry, Donaghadee, Downpatrick, Dromore, Dundonald, Dungannon
  • Enniskillen
  • Holywood
  • Kilkeel
  • Larne, Limavady, Lisburn, Lurgan
  • Magherafelt, Maghera
  • Newcastle, Newry, Newtownabbey, Newtownards
  • Omagh
  • Portadown, Portrush, Portstewart
  • Randalstown
  • Strabane
  • Warrenpoint

Wyznania religijne

Najsilniejszą zwartą grupą religijną jest katolicyzm – ok. 40% społeczeństwa. Wyznawcy protestantyzmu są nieco liczniejsi, jednak należą do różnych wyznań.

Wyznania religijne w Irlandii Północnej w latach 1961–2001
Religie196119912001
Katolicy34,9%38,4%40,3%
Prezbiteriański Kościół w Irlandii (Presbyterian Church in Ireland; kalwini)29,0%21,4%20,7%
Kościół Irlandii (Church of Ireland; anglikanie)24,2%17,7%15,3%
Inne religie (również inne wyznania protestanckie)9,3%11,5%9,9%
Religia nieokreślona lub jej brak2,0%11,1%14,0%

Irlandia Północna nie ma kościoła państwowego. Niegdyś ustanowiony Kościół Irlandii (Church of Ireland) został oddzielony od państwa ustawą 1869, która weszła w życie w 1871 roku. Obecnie skupia około 15,3% populacji Irlandii Północnej. Największym kościołem protestanckim jest Prezbiteriański Kościół Irlandii, skupiający około 20,7% populacji. Razem z innymi kościołami, protestanci stanowili około 53,1% populacji prowincji (2001).

    wtorek, 2 czerwca 2015

    Historia Walii



    Historia

    • Pierwotna ludność Walii pozostawiła po sobie wielkie budowle megalityczne. Później obszar ten zajęli Celtowie. Rzymianie okupowali obszary Walii od I do V wieku n.e. Pomimo późniejszych najazdów Jutów, Anglów i Sasów, Walia zachowała swą odrębność. W tym czasie powstało na terytorium Walii kilka państw, z których najpotężniejszymi były Królestwo Gwynedd i Królestwo Powys. W VIII wieku n.e. plemiona walijskie zdołały się obronić przed sąsiedzką inwazją Anglosasów. Kiedy jednak Anglię najechał Wilhelm Zdobywca (1066), jego normańska armia wdarła się do Walii i rozpoczęła okupację. W 1218 książę Gwynedd zdołał zjednoczyć ziemie walijskie i przybrał tytuł księcia Walii. W 1282 roku dokonała się ostateczna aneksja Walii przez Anglię. W 1301 roku król Edward I nadał swemu synowi, Edwardowi II, tytuł księcia Walii, w geście, który miał świadczyć o jedności i związkach między nią i Anglią. Tytuł księcia Walii przysługuje tradycyjnie najstarszemu synowi brytyjskiego władcy, będącemu następcą tronu Zjednoczonego Królestwa.
    • W 1400 roku walijski książę Owain Glyndwr wzniecił powstanie przeciwko Anglii, usuwając Anglików z większości terenów Walii w zaledwie cztery lata. W 1410 powstanie zostało stłumione. W 1485 roku królem Anglii został Henryk VII. Jako Walijczyk i pierwszy władca z rodu Tudorów uczynił rządy Anglii bardziej tolerancyjnymi dla Walijczyków. Jego syn, Henryk VIII połączył Anglię i Walię unią w roku 1536.
    • XIX-wieczna rewolucja przemysłowa zmieniła oblicze Walii, zagrażając tradycyjnemu sposobowi życia walijskich farmerów i pasterzy. Obecnie odradzający się walijski język i kultura wzmocniły poczucie jedności narodowej Walijczyków, czemu sprzyja polityka Wielkiej Brytanii w ostatnich latach. Flaga Walii nazywa się The Dragon of Cadwallader.
    • Plemiona celtyckie przed podbojem rzymskim
    • W roku 1999 Walia otrzymała autonomię i prawo do własnego parlamentu.